Stefan Żeromski (pseud. Maurycy Zych, Józef Katerla, Stefan Iksmoleż) – polski pisarz, dramaturg i publicysta. Urodził się 14 października 1864 roku w Strawczynie niedaleko Kielc, zaś zmarł 20 listopada 1925 roku w Warszawie i tam na Cmentarzu Ewangelicko- Reformowanym złożono jego ciało. Stefan Żeromski był nazwany: „sumieniem polskiej literatury” lub  „sumieniem narodu”. Dzięki swoim poglądom oraz prezentowanej postawie społecznej stał się jednym z najwyższych autorytetów moralnych dla swoich rodaków. W publicystyce i krytyce literackiej  określano go też terminem „serce nienasycone”. Pochodził z ubogiej rodziny szlacheckiej. Dzieciństwo spędził w Ciekotach w Górach Świętokrzyskich. Edukację rozpoczął w Psarach, a potem uczęszczał do Gimnazjum w Kielcach. Debiut pisarza miał miejsce w 1882 roku  wierszami w tygodniku „Przyjaciele Dzieci”. Pod wpływem profesora języka polskiego Antoniego G. Bema zaczął pisać dzienniki.  W 1886 roku ukończył gimnazjum, i rozpoczął studia w Instytucie Weterynarii w Warszawie. Trzy lata później popadł w problemy finansowe i był zmuszony przerwać studia, ale podjął pracę guwernera. Jego utwory ukazywały się nadal na łamach „Tygodnika Powszechnego”. Jesienią 1892 roku pojął za żonę Oktawię z Radziwiłłowiczów. Wyjechał z Nałęczowa do Szwajcarii i tu pracował jako bibliotekarz w Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswilu. Właśnie w tym okresie powstawały „Syzyfowe prace”. W latach 1895 do 1898 wydane zostały zbiory opowiadań. W 1897 roku powrócił do Polski i zatrudnił się w charakterze pomocnika bibliotekarza w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej w Warszawie. W 1899 roku ukazali się „Ludzie bezdomni”, a w pięć lat później „Popioły”. Od tej chwili Żeromski poświęcił się jedynie pisarstwu. W 1909 roku opuścił Polskę i wyjechał z rodziną do Paryża. W 1913 roku po powrocie do ojczyzny ożenił się z Anną Zawadzką. W czasie I wojny światowej zgłosił się do Legionów Polskich. Po powrocie do Zakopanego został prezydentem Rzeczpospolitej Zakopiańskiej. W 1922 roku ukazała się powieść „Wiatr od morza”, a dwa lata później „Przedwiośnie”. W 1923 roku odbyła się premiera dramatu „ Turoń” w Teatrze Reduta. W 1924 roku Stefan Żeromski kandydował do Nagrody Nobla i w tym samym roku ukazało się jego dzieło „ Przedwiośnie”. W 1925 roku założył polski oddział PEN Clubu. Pod koniec życia pisarz zamieszkał na Zamku Królewskim w Warszawie. W 1925 w styczniu otrzymał nagrodę literacką za „Wiatr od morza”, zaś w lutym odbyła się premiera dramatu „Uciekła mi przepióreczka” w Warszawskim Teatrze Narodowym. Premiera okazała się największym triumfem scenicznym Żeromskiego. Śmierć pisarza nastąpiła 20 listopada 1925 roku w Warszawie.

Ważne dzieła literackie artysty to: Doktor Piotr, Duma o hetmanie, Dzieje grzechu, Echa leśne, Firlykowe Wzgórze, Ludzie bezdomni, Na probostwie w Wyszkowie, O żołnierzu tułaczu, Popioły, Przedwiośnie, Puszcza Jodłowa, Rozdziobią nas kruki, wrony, Róża,  Sen o szpadzie, Siłaczka, Sułkowski, Syzyfowe prace, Uciekła mi przepióreczka, Uroda życia, Walka z szatanem, Wiatr od morza, Wierna rzeka, Zapomnienie, Zmierzch.